Albert van Atteveld:
“Maar één vriend is één keer op bezoek geweest”

“Begin januari 1952 ging ik naar de huisarts omdat ik veel hoestte en me ellendig voelde (ik was toen 15 jaar). De huisarts gaf me codeïne. Op 25 januari 1952 ging ik voor de derde keer naar de huisarts. Hij zei toen: “Je hoeft niet met elke verkoudheid naar de dokter te lopen.” Op 25 februari zei mijn zus (mijn moeder was in 1943 overleden): “Ik ga wel met jou naar de dokter.” We moesten meteen door naar het consultatiebureau voor TBC-bestrijding.

Op 6 maart 1952 lag ik in sanatorium Dekkerswald. Ik had in mijn longen vijf gaten. Toen ik binnenkwam zei een patiënt: “Wie hier binnenkomt, laat alle hoop varen.”

Op Dekkerswald kreeg ik meteen de goede behandeling; dag en nacht om de vier uur een injectie met streptomycine, penicilline en PAS. Dit duurde vier maanden en die periode heb ik 24 uur per dag, 7 dagen per week plat gelegen. Ze hadden er namelijk een fasesysteem voor de rangorde van de ziekte.

Bed 1: 24 uur per dag plat.

Bed 2: één keer per dag naar het toilet.

Bed 2,5: drie keer per dag uit bed en zelf in bad.

Bed 3: vijf keer per dag op een stoel.

Toen ik voor het eerst weer mocht lopen, moest ik me overal aan vasthouden. De nonnen, verpleegkundigen en artsen hebben prima werk verricht. Na zeven maanden zaten er geen bacteriën meer in mijn sputum. Maar na 11 maanden kreeg ik een terugval: toch weer bacteriën in het sputum.

Na 22 maanden (op 29 december 1953) mocht ik Dekkerswald verlaten. In mijn ontslagbrief stond ‘toekomst twijfelachtig’. In de periode dat ik in het sanatorium lag, ben ik al mijn vrienden kwijtgeraakt. In de 22 maanden dat ik er lag, is er één vriend één keer op bezoek geweest.

Omdat ik nog niet mocht werken, heb ik thuis acht maanden niets gedaan en ben in september 1954 gaan studeren. Daarna één keer gesolliciteerd maar ik werd in verband met mijn TBC-verleden afgewezen.

Bij mij thuis kregen nog één zus en twee broers ook TBC.