Almy Zwaans (63): “Ik heb een doos vol met postkaarten uit die tijd”

Ik was 5 jaar toen onze huisarts tegen mijn ouders zei: “Dat kind trekt met haar beentje, je moet met haar naar het ziekenhuis.” Er was groeiachterstand in mijn rechterbeen, dus werden er gewichten aan dat been gehangen. Een paar keer heb ik tot mijn middel in het gips gelegen. Uiteindelijk heb ik een operatie aan mijn heup gehad waarbij een stukje bot is weggehaald (dat vertelt het verhaal tenminste), waarbij onomstotelijk vast kwam te staan dat ik tuberculose (TBC) had.

Mijn ouders werd verteld dat ik naar een sanatorium moest en voordat zij er erg in hadden was ik al verplaatst naar Hornerheide, een naargeestige, sombere plek. Ik heb daar absoluut geen fijne herinneringen aan.

Mijn vader heeft mij daar na een aantal maanden gewoon opgepakt en mee naar huis genomen, waarna ik terecht ben gekomen in De Klokkenberg. Daar was het licht in de kamers, kregen we een langwerpige bruine ‘schooldoos’, en les van een lieve juf. Daar kon ik ook meer bezoek krijgen en hoefde ik niet op een houten plank te liggen. Ik weet nog goed toen ik de eerste keer weer naar buiten mocht!

Al met al ben ik 2 jaar van huis geweest. Het wonderlijke is dat ik toen ik 14 tot 34 jaar was altijd zei dat het maar goed was dat ik zo jong was toen en dat ik niets meer kon herinneren. Echter, toen ikzelf kinderen kreeg en ik bij mijn middelste dochter een bepaalde kwetsbaarheid herkende, kwamen alle herinneringen terug. Ik heb een doos vol met postkaarten uit die tijd al de halve wereld met me mee zijn verhuisd.