Hein Wessels (74): “Mijn moeder zei altijd dat ik “in aanraking was geweest met TBC””

“Binnenkort word ik 75, maar ik zal een jaar of drie of vier zijn geweest, toen ik TBC kreeg. Mijn ouders hebben dat nooit zo benoemd. Mijn moeder zei altijd, dat “ik in aanraking was geweest met TBC” en dat “mijn klieren in het vet gezet moesten worden”. Daarvoor heb ik toen zo’n anderhalf jaar in een sanatorium gelegen in Doorn, of Driebergen. Ik weet daar natuurlijk heel weinig van. En van wat ik weet, is het niet duidelijk of dat mijn eigen waarneming is, of herinneringen overgehouden van later gehoorde verhalen.

Mijn ouders kwamen me één keer per maand bezoeken, waarbij mijn (oudere) zussen buiten het hek moesten blijven wachten. Maar als zij heel hard riepen, konden we contact hebben. De patiënten lagen namelijk in een soort van paviljoen, waarvan aan één kant de wand weg geklapt kon worden, want ‘buitenlucht’ was een deel van de remedie.

Weer terug thuis werd de behandeling voortgezet. Wij woonden tegenover de school waar ik op zat en in het speelkwartier stond iedere morgen mijn moeder bij het hek met een beker met een geklutst ei, aangelengd met warme melk. Dat hield op, toen ik in de tweede, of derde klas van school veranderde.

Wat altijd veel indruk op mij gemaakt heeft, is het periodieke bezoek aan het consultatiebureau om doorgelicht te worden. Dat gebeurde in het begin heel vaak (maandelijks, of eenmaal per kwartaal) en liep gedurende de lagere school terug tot één keer per jaar. Ik ken de procedure nu nog: donkere kamer, borst tegen de glasplaat, handen in de zij, armen naar voren en in- en uitademen op commando. Ook hoogtezon met zo’n brilletje op, staat me nog bij. En dan het gesprek tussen de arts en mijn moeder na afloop. Bijna altijd ging het (ook) over de vraag, of ‘de buitenschool’ niet een betere methode voor me zou zijn. Ik vond van niet, maar heb dat geloof ik nooit gezegd. Dat maakte ook niets uit, want het is er nooit van gekomen.

Na de lagere schooltijd, heb ik geen speciale herinneringen meer aan mijn TBC-perikelen. Ik werd – en wordt – er eigenlijk alleen nog maar mee geconfronteerd, als ik bij de een of andere longfoto, of scan de vraag krijg, of ik vroeger misschien TBC heb gehad. En dat is dan echt een vraag naar iets wat bij het verleden hoort. En dat is dan eigenlijk ook wel mooi.”