Jan de Graaf (81):
“Voor mijn vrouw is het een trauma gebleven”

“Mijn vrouw, evenals ik nu 81 jaar, komt uit een gezin met vijf kinderen. We kregen verkering toen we 15 jaar waren. Toen we 18 waren, werd thuis een oude grootmoeder in huis opgenomen. Bij een bevolkingsonderzoek een maand later bleek ze open TBC te hebben. Ze had intussen vier van de vijf kinderen besmet, waaronder mijn huidige vrouw.

Drie kinderen gingen thuis kuren, in een kleine arbeiderswoning (drie bedden naast elkaar). Mijn vrouw zou lopende (kunnen) genezen. Maar het kleine vlekje op haar long verdween niet. Ook zij moest gaan kuren. Anderhalf jaar thuis leverde geen soelaas.

Daarop volgde anderhalf jaar kuren in Sanatorium Weizicht in Dordrecht. Er was toen al het geneesmiddel PAS maar dat kreeg ze niet. Buiten liggen in een ijskoude omgeving moest de genezing brengen. We verloofden ons in het sanatorium.

Voor mijn vrouw is het een trauma gebleven dat men haar zo lang zonder medicijnen heeft gelaten. In haar beleving was dit om het sanatoriumbed bezet te laten. Nu ze Alzheimer heeft, komt die periode nog telkens terug, met verwijten richting de arts van het sanatorium.”