Janny van Vuuren- van Nederpelt (74): ”Ik kijk met dankbaarheid terug naar deze periode”

Vanaf de lagere school kreeg ik elk jaar streepjes op mijn arm. Altijd zetten ze op. Ieder jaar moest ik voor controle naar Ede, maar mijn longen waren altijd schoon. Op de ULO-school werd overgegaan op de mantoux prik. Mijn arm zette dan zo op dat ik een paar dagen een mitella droeg om de pijn te verzachten.

Op een gegeven moment vroeg mijn vader of ik geen mantoux prik meer hoefde. Ik moest toch elk jaar voor controle. Klasgenoten plaagden me dat ik bang was voor de prik. Nee, ik was bang voor de gevolgen! Op 19-jarige leeftijd besloot men mijn urine te controleren. Eerst een keer, daarna een maand lang iedere week en dat was mis. Een foto wees uit dat ik nier-TBC had.

Ik mocht kiezen, thuisblijven of naar het sanatorium. Omdat er geen kleine kinderen thuis waren mocht ik thuis kuren, uiteindelijk twee jaar lang. Twee keer per week kwam de wijkverpleegkundige voor injecties en slikte ik handen vol pillen.

De brievenbus stroomde vol met kaarten. Hartsvriendinnen bezochten mij bijna elke dag, de kleuterkweek kwam op een dag zelfs een televisie brengen, vlak voor de bruiloft van prinses Beatrix en prins Claus. Ik zat in mijn examenjaar van de kleuterkweek en mocht het eerste jaar gedeeltelijk examen doen, vanuit mijn bed.

Mijn ouders zorgden voortreffelijk voor mij! Het was een schitterende zomer, dus lag ik elke dag buiten op een stretcher, onder de bomen. Al die mensen hebben het leven van deze TBC-patiënt dragelijk gemaakt en daar ben ik zo dankbaar voor. Daarom kijk ik ook met dankbaarheid terug naar deze periode.