Joke Asjes (84): “De krasjes die we op school kregen, kwamen altijd weer op”

Mijn oudste herinneringen zijn van een TBC-huisje, die stonden op een draaischijf en hadden één open kant. Dit was in het Centraal Ziekenhuis in Alkmaar midden in de oorlog. Ik zie mezelf nog liggen in dat bedje. Met andere mensen, volwassenen en kinderen, om me heen in dezelfde huisjes. We stonden in een kring en konden elkaar horen en zien. We zongen liedjes samen. Ketelbinkie, dat weet ik nog goed.

Ook herinner ik me het eten dat ik daar moest eten. Ik stond tussen de knieën van een verpleegster en moest pap eten, maar gaf over. De zuster hield der bord onder mijn mond en ving alles op. Ze bleef door lepelen door het bord toch leeg was. Dat vergeet ik nooit meer. Tot de dag van vandaag kan ik niet overgeven.

’s Avonds kwam de zuster controleren of ik wel sliep. Vaak deed ik alsof, want anders kreeg je straf.

Toen ik naar huis kon, mocht ik overdag op de divan, maar het duurde even voor ik naar buiten mocht.

De krasjes die we later op school kregen kwamen altijd weer op. Ik begreep dat ik anderen alleen kon besmetten als ik zelf weer ziek zou worden van TBC.

Ongeveer tot mijn 70e moest ik regelmatig naar het consultatiebureau ter controle. Tot ik niet meer mocht omdat ik rookte. Gelukkig ben ik nu al 6 jaar van het roken af. Ik heb nu af en toe nog een longontsteking, maar verder ben ik gelukkig gezond.