Joke Slagmolen de Kooter (79): “Bij het horen over TBC krijg ik nog steeds kippenvel”

Ik was 13 jaar toen ik voor de eerste keer besmet raakte met de TBC-bacil. Dit was op school, ik was besmet door een leraar. Ik zat in het eerste jaar van de MULO. Het was voor ons gezin als een donderslag bij heldere hemel. De kinderen wisten niet wat het betekende. Mijn ouders hadden een beeld van de ziekte uit hun jeugd. Er waren vrienden van mijn vader aan overleden.

Ik heb de eerste keer thuis gekuurd. We waren niet voldoende verzekerd om opgenomen te worden in een sanatorium, zoals de andere kinderen van school die ook besmet waren. Ik kreeg een huisje op ons erf. Ik dacht dat ik met zes weken beter zou zijn. Nee dus, het duurde ruim anderhalf jaar voor ik weer gewoon mocht zijn! Naar school ben ik niet meer gegaan. Ik kreeg van school ook geen huiswerk.

Het ging goed met mij… tot ik griep kreeg. Dat was ruim vier jaar later. Ik was negentien jaar, verloofd met wie nu m’n man is. Ik knapte niet op na die griep, toen wist ik het is weer mis. Inderdaad, het werd weer kuren. Ditmaal wilde ik opgenomen worden, tot verdriet van m’n vader. Ik wilde niet meer alleen ziek zijn. In een sanatorium ben je één van de velen. Ook deze keer heb ik ongeveer anderhalf jaar gekuurd. We lagen met zes meiden op een zaal. Ik heb daar m’n middenstand diploma gehaald. Ik heb goede herinneringen aan Zonnegloren.

Ik ging naar huis met de raad om snel te gaan trouwen, het rustig aan te doen, en te genieten van het leven. Toen ik in verwachting was van ons derde kind, ben ik door het oog van de naald gegaan, het scheelde niets of ik moet weer kuren! Bij het horen over TBC krijg ik nog steeds kippenvel, het was geen pretje.