Lies Boukens: “Om de zes weken kreeg ik bezoek”

Ik kom uit een groot gezin met twaalf kinderen. Als er weer een baby geboren werd, werden we voor een nachtje bij een oom en tante ondergebracht. Toen mijn broer – de achtste – geboren werd, belandde ik bij een oom en tante die zelf geen kinderen hadden. Ik was toen al ziekelijk, ik huilde veel, waarop mijn tante vond dat het beter was dat ik een tijdje bij hun zou blijven, ook om mijn moeder te ontlasten. Ik wilde niet eten en voor straf moest ik dan in die donkere kelder. Na een half jaar werd er bij mij TBC geconstateerd en werd ik opgenomen in het sanatorium in Uchelen bij Apeldoorn. Ik was toen vijf jaar en ben er twee jaar geweest.

Om de zes weken kreeg ik bezoek van mijn familie, dat was een hele reis toentertijd, ik woonde toen nog in Lutjebroek! Ik kan me er niet veel meer van herinneren, maar ik weet nog wel dat ik erg ziek ben geweest, mijn haar moest eraf en ik moest in een box. In die tijd heerste TBC heel erg, ook bij mij in de buurt.
In dezelfde periode kreeg ik ook problemen met mijn gehoor. Toen ik later bij een KNO-arts in Hoorn kwam, kon hij zien dat ik erg ziek was geweest. Deze periode loopt als een rode draad door mijn hele leven. Ik heb verschillende therapieën ondergaan en ben mijn hele leven heel gauw moe.
Voor de rest gaat het goed met mij. Ik blijf positief met de spreuk ‘maak het leven niet perfect, maar maak het interessant’.