Mees Hartog (79): “De vijver van dokter Pont”

“Ik ben 79 op 27 november 2018 geworden. De exacte jaartallen uit het verleden zijn aan het vervagen. Mijn moeder en ik kregen aan het eind van de oorlog (Wereldoorlog II) TBC. Zeg maar winter ’44-’45, de beruchte hongerwinter, die ons echter niet trof. Wij kregen voldoende voedsel. Naast de TBC was er een ander probleem. Hoe moest mijn vader zijn gezin ‘runnen’?

Hij was onderwijzer in Hardinxveld-Giessendam en moest voor hulp terug naar zijn geboortedorp Spakenburg. Mijn moeder werd direct opgenomen in Zonnegloren te Soestduinen, bij geneesheer-directeur dokter Pont (meer dan een halve eeuw niet aan hem gedacht). Ze zou er vier jaar blijven. Mijn twee zusjes werden verdeeld over de familie. Mijn vader en ik werden bij zijn schoonouders ondergebracht.

Een jaar kuren bij Ootje en Groof hielp niet. Ik dus ook naar Zonnegloren en te bed gelegd op de jeugdafdeling. Die lag vanuit het hoofdgebouw vooruitgeschoven naar het bos en ermee verbonden door een lange glazen gang (De Toverberg, Thomas Mann). Voor het kuurterras lag een gazon in de vorm van halve cirkel, begrensd door het bos. In de top van de cirkelboog lag de vijver, onbereikbaar voor ons jongens van zes, zeven jaar. Toen de winter inviel en er ijs lag, kreeg zij de aantrekkingskracht van de vrijheid. Wij hebben ons bed verlaten en na een sprint het ijs aangeraakt en gevoeld. Na een jaar was ik genezen.”