Mieke ter Heyne: “Ik was graatje mager en hondsmoe”

“Eind jaren tachtig kreeg mijn vader TBC en ons gezin werd onderzocht op mogelijke besmetting. Mijn prikje van de mantoux-test kwam niet op, dus de conclusie was snel getrokken: geen TBC. Tot dat ik toch goed ziek werd en we alle symptomen herkende van mijn vader, die tenslotte nog niet zolang daarvoor zelf ziek was geweest. Hoge koorts, geen eetlust, kriebelhoest en op een gegeven moment bloed ophoesten. Ik was graatje mager en hondsmoe.

Ik ging destijds wel met een goede vriendin naar Israël, maar heb weinig genoten. Ik plofte op elke stoeprand neer, goh wat was ik moe en uitgemergeld! Ik wist dat ik TBC had, omdat ik alles had waar mijn vader ook last van had, maar aangezien de mantoux-prik niet op was gekomen, moest ik niet zeuren!

Bij terugkomst op Schiphol ging ik wel meteen door naar het ziekenhuis, waar ik gelukkig een ander onderzoek kreeg: een bronchoscopie. Ik kreeg er zo maar 2 weken volpensioen bij, maar lag nu wel in het ziekenhuis met de diagnose open TBC in de longen en botten.

Een jaar later na vreselijke intensieve antibioticakuren ben ik genezen van deze vreselijke ziekte. Pas jaren later werd mij duidelijk dat de mantoux-test bij mij niet had gewerkt vanwege een immuunziekte!”