Olga Hendriks-Overberg (74): “Ik heb me m’n hele leven verlaten en eenzaam gevoeld”

“Mijn ouders trouwden in 1942. Twee jaar later, in februari 1944, ben ik geboren. In mei 1945 kreeg mijn moeder een miskraam; ze bleek TBC te hebben. Ze moest kuren en lag in de tuin, achter een hekje waar ik niet overheen mocht.

Jaren later toen ik bij de bank geld wilde halen en er voor het eerst de privacy-streep getrokken was, werd ik ter plekke misselijk en voelde me zo beroerd dat ik naar huis ben gegaan. Pas een paar dagen later begreep ik wat daar emotioneel met mij had plaats gevonden.

In oktober 1956 werd mijn moeder opnieuw ziek en zo ook mijn enige broertje van drie jaar oud. Ze werden samen opgenomen in een sanatorium. Ik bleef alleen achter met mijn vader. Avond aan avond heb ik gebeden of ik ook ziek mocht worden om zo bij mijn moeder en broertje te kunnen zijn.

Enkele maanden later werd ik ook opgenomen in het sanatorium (uiteindelijk bleken mijn broertje en ik alleen een opgezette hilusklier te hebben). Wij hebben er toch nog anderhalf jaar gelegen. Mijn moeder werd in de tussentijd in een ander sanatorium geopereerd. Zij mocht op een gegeven moment naar huis, maar vanuit psychologisch oogpunt vond men het beter dat mijn broertje en ik pas een maand later naar huis gingen. Zo konden mijn ouders weer even aan elkaar wennen.

Het resultaat is dat ons gezin vanaf dat moment als los zand aan elkaar hing en dat mijn broer er een enorme verlatingsangst aan over heeft gehouden tot op heden. Van mij dachten ze: “die red zich wel”. En dat probeer ik tot op heden nog van dag tot dag te bewijzen, terwijl ik me mijn hele leven verlaten en eenzaam heb gevoeld.

Misschien had er in die tijd wel wat meer aandacht mogen zijn voor de “slachtoffers”. In ons gezin heeft de vraag voor wie het allemaal ergste was: alleen voor mijn vader of voor ons allemaal (minstens zo alleen), de rest van ons leven beheerst, met naweeën tot op de dag van vandaag.”