Ria Francissen (77): “Als ik niet wilde eten, dreigden ze dat ik naar de kelder moest”

Als 4-jarige heb ik TBC gehad. Een jaar heb ik in het sanatorium Dekkerswald gelegen, vastgebonden aan het bed. De nonnen hebben mij verpleegd en als ik niet wilde eten, dreigden ze dat ik naar de kelder moest.

Een keer in de week kwamen mijn ouders en mijn zusters. Met Palmpasen kwam mijn broertje met een palmpasenstok achter glas langs. Kapelaan Brokken kwam ook en nam kraaltjes voor me mee.

Ik kreeg voor mijn verjaardag een pop met lange haren, die zette ik tussen het bed van mijn buurmeisje uit Rotterdam en mij in. De doos viel naar beneden en de pop ging kapot. Ik heb die pop heel teruggekregen, maar zonder die mooie haren. Dat was te duur.

Na het sanatorium moest ik nog een half jaar thuis kuren. Ook ben ik heel lang bang geweest van dokters en droomde ik ’s nachts dat ik op een brancard ergens naartoe werd gereden en dat er heel veel dokters rond mij stonden. Wat ze deden weet ik niet… Het was beangstigend!

In de jaren erna, elk jaar doorgelicht en bloed getapt. Krasjes kreeg ik ook maar die moesten
bij mij opkomen. Gelukkig is daarna alles goed gegaan en ben bijna nooit meer ernstig ziek
geweest. Ik weet niet meer wie dat meisje was dat naast mij lag.