Riekje Boelaarts van den Hil: “Heimwee naar mijn zusje”

,,Mijn zusje was destijds negen jaar en ikzelf tien jaar oud. Wat was dat een klap, toen onze huisarts kwam vertellen dat mijn zusje TBC had. Zes weken heeft zij thuis gekuurd, maar dat ging niet langer want er waren nog drie kinderen om te verzorgen. Op een mooie zomerdag werd mijn zusje, samen met mijn ouders en mezelf naar het kindersanatorium gebracht in Blaricum. We reden er heen in een auto van het bedrijf waar mijn vader werkte, met chauffeur.

Ik mocht nooit mee om op bezoek te gaan bij mijn zusje, want daarvoor moest je twaalf jaar oud zijn. Een keer heeft mijn vader mij toch meegenomen, want ik had zo vreselijk veel heimwee naar mijn zusje. Bij het sanatorium aangekomen werd ik weggestuurd, maar ik heb daar toch even mijn zusje gezien en gesproken.
Ook werd ik door de moeder van een vriendinnetje de deur gewezen. Ik mocht daar niet meer komen, er was immers TBC in ons gezin. Wat heb ik gehuild. ,,Ja kind,” zei moeder dan ,,het valt voor mij ook niet mee.”

Na anderhalf jaar kwam mijn zusje weer thuis, wat een feest! Zij kreeg een eigen kamer en dat was voor mij wel weer een teleurstelling. We sliepen voorheen altijd samen in een tweepersoonsbed, maar ik begreep wel dat het niet meer anders kon. Als ik er met mijn zusje over spreek, word ik altijd nog emotioneel, dit heeft zo’n impact op mijn leven gehad.

Onze grootvader is eind jaren 40 aan TBC overleden.”