Rob van Donk (68): “Niets doen en rusten was iets van vroeger”

“Het was 1978, ik was toen 28. Ik zou op safari gaan in Kenia, dus alle nodige vaccinaties gehaald. Tegen TBC hoefde niet want Kenia was TBC-vrij! Enkele maanden na terugkomst kreeg ik last van hoestbuien, met name als ik in bed op mijn linkerzij lag. Ik moest s’ nachts ook sterk zweten. Ik merkte met schaatsen dat mijn conditie sterk afnam. De huisarts vroeg of ik last had van liefdesverdriet (?!). Pas na een maand ‘doormodderen’ stuurde hij mij uiteindelijk door naar een longarts. Die was boos op mij omdat ik zo laat bij hem was gekomen en constateerde op een röntgenfoto (hij had nog een röntgenapparaat thuis staan) dat ik erg veel vocht achter de linkerlong had (ik had de pleuris, zoals hij zei).

Nog diezelfde dag werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Daar werd bijna een halve liter vocht “afgetapt”. Dat ik TBC zou hebben, bleek nog niet direct uit de testen, maar de longarts had wel een sterk vermoeden. Mijn huisarts bleef echter ontkennen omdat de testen negatief waren. Pas na een paar weken reageerde ik positief, nog nooit heb ik artsen zo blij gezien.

Al mijn directe collega’s werden ook getest, gelukkig had ik niemand besmet (ik had gesloten TBC). Ik mocht toen het ziekenhuis verlaten, zij het met een grote pot tabletten en de opdracht om thuis te rusten. Dus mijn bed in de huiskamer gezet. Bij de eerste controle bij de longarts vroeg hij mij wat ik die maand gedaan had. “Niets,” was mijn antwoord, dat was immers ook de opdracht die ik had meegekregen uit het ziekenhuis. “Dat deden ze vroeger,” zei hij. “Naar buiten, zwemmen, veel bewegen.” Nou dat was tegen mij als sporter niet tegen dovemansoren gezegd. Maar het gevolg van de ziekte was wel dat de capaciteit van mijn linkerlong al (en nu nog steeds) met meer dan 60 procent was afgenomen (‘dichtgeplakt’). U kunt zich wellicht voorstellen dat ik toen een andere huisarts heb gekozen.”