Sylvia Arnold (61): “Zusters lieten ons aan ons lot over”

In 1964 werden wij getest toen bleek dat mijn vaders zus TBC had, via een krasje op de arm. Al snel bleek dat ikzelf, mijn vader, twee zusjes en een broer TBC hadden. Omdat wij zeer klein behuisd waren, moesten wij naar het sanatorium in Katwijk aan Zee.

Mijn moeder kon één keer per maand op bezoek komen. We lagen met meerderen familieleden. We mochten ons bed niet uit. Ze waren er erg streng en ik heb weinig liefde gehad. Mijn vader was nog jong en zag met lede ogen aan hoe er met ons werd omgegaan. Hij is twee keer weggestuurd omdat hij steeds voor ons opkwam.

De zusters zaten hele dagen op de mannenzaal en lieten ons aan ons lot over. Met gevolg dat de zaal een puinhoop was als er overgedragen moest worden en wij alles snel moesten opruimen. Waar mijn vader dan weer alle kisten leeg trok uit woede en de zaal weer een puinhoop was.

We gingen buiten het sanatorium naar school, er werd een soort treintje gemaakt van bedden. Soms mochten we naar het strand als het weer goed was. De wekelijkse onderzoeken in je keel waren een hel alsmede de zware spuiten in je dijbeen. Het mooiste wat mij bijgebleven is, is de samenzang van de verpleging op de gang met Kerst. Voor de rest alleen maar nare herinneringen. Het is te veel om zo op te noemen.

FOTO: De vader van Sylvia Arnold, met bezoek van Sinterklaas in het sanatorium in 1964.