Truus Bourquin: “‘Als je niet eet, ga je dood!’ zei steeds een boze zuster”
“Ik kwam in de jaren 50 – ondervoed – samen met mijn ouders van Nederlands-Indië naar Holland. We gingen bij opa en oma, de ouders van mijn pa wonen. En ik was bijzonder; een bruin kind in de straat! Ik kreeg de ene rare ziekte na de ander. Op de kleuterschool kreeg ik een krasje. Kort daarop werd de post bezorgd: een brief waarin stond dat we per direct naar het Tuberculosebureau moesten komen. Gelukkig was die dichtbij.
Onderzoeken en bloedprikken volgden. Ik moest thuis op bed voor het open raam liggen. Niemand mocht bij me komen, behalve ma en pa die me verzorgden. Steeds weer was er een boze zuster als ik geen gram was aangekomen. “Als je niet eet, ga je dood!” Ik lustte geen melk of pap, alleen bloemkool, piepers en een zachtgekookt eitje.
Tot mijn 21ste zijn geregeld longfoto’s gemaakt en natuurlijk de krasjes op school. Dan had ik weer een dikke arm en koorts; paniek! Maar gelukkig nooit meer echt last gehad. Volgens de huisarts zit de TBC-bacterie nog in mijn longen maar zijn ze nu rustig. En wat betreft eten … ik eet nu goed. Ik moet nu op mijn gewicht letten haha.”