Willi Wilbrink-Hensbergen: “Ik werd verwend tot en met”
Van de een op de andere dag lag ik in bed. Als meisje van 11 jaar, genoot ik tot dat moment van alles om me heen. Ik had het naar mijn zin op school, speelde met vriendjes en vriendinnetjes, had een lieve papa en mama, een zus en twee broertjes, we hadden het goed voor die tijd, woonde in een klein dorp, speelde graag en bijna altijd buiten..
Op een zaterdag kwam ik terug van mijn naaischool en mijn bedje stond klaar, voor het raam, met uitzicht op de straatweg. Het bed stond op poten, mijn paps was nog bezig met een zachtboard achterwand aan het bed te maken. En mijn mams vertelde me dat ik ziek was. Ziek? Ik? Ik was zo gezond als een visje, ik kon alles op mijn manier!
Mams legde het uit: ik had vorige week op school krabbetjes op mijn arm gehad en moest toen naar Apeldoorn voor een foto van mijn borstkast. Ik had er niet meer aan gedacht en helemaal niet meer bij stilgestaan. Waar zou ik me bezorgd over maken? Maar de dokter was vanmorgen geweest. Ik moest het bed in.
Die zaterdagmorgen kroop ik onder de dekens, voor het open raam .. en toen begon een tijd die misschien niet leuk zou zijn, maar die ook wel heel bijzonder was.
Gewassen worden in bed, ontbijtje, een glas melk, een glas fris, fruit, middageten, weer drinken, weer fruit, avondeten, dag in dag uit. (Nu besef ik hoe druk mijn mams en paps met mij zijn geweest!)
Ik hield van lezen, ik las dus mijn boeken, tekende wat, zover dat lukte op bed, een beetje handwerken en knutselen, een legpuzzel … en dat alles liggend. Ik heb gehandwerkt zover mij dat toen lukte voor de Watersnoodramp van februari 1953. De spulletjes werden verkocht en het bracht echt wat op!
Ik had ook een radio tot mijn beschikking. Vooral de ‘arbeidsvitaminen’, een platenprogramma, vond ik leuk. En dan dat het bezoek. Allemaal voor het raam. Ik werd verwend tot en met en kreeg ook veel kaarten.
De wijkzuster kwam regelmatig op bezoek en hield alles in de gaten. Eén keer in de maand moest ik weer naar Apeldoorn voor een longfoto. Zij ging dan mee met mams. Zij probeerden er dan ook een uitje van te maken. Een ommetje rijden terug, even door het bos, langs een gezin in Klarenbeek waar drie kinderen ook in bed lagen, net zo als ik, maar fijn bij elkaar. Wel op een rare plek vond ik, ze keken uit door een klein raam over het boerenerf. Maar ze waren wel samen. Die tripjes waren altijd heerlijk.
Een vast vriendinnetje kwam elke dag uit school langs. Ontzettend fijn was dat. De andere schoolgenootjes zijn een paar keer komen zingen. Ze stonden in de kamer met de beide deuren open en ik genoot!
De buschauffeur van de lijndienst Apeldoorn/Zutphen toeterde elke keer als die langs kwam, de vaste passagiers zwaaiden. Ook auto’s deden dat. Fietsers belden en zwaaiden. Heel Voorst leefde met me mee.
Met Sint Nicolaas kwam de beste man langs, de Zonnebloem zorgde daarvoor, de vrouw van de slager speelde voor Sint.
Schoolles kreeg ik ook. Een mevrouw gaf me opdrachtjes die ik uit moest werken en zij kwam dat weer nakijken.
Dagen, weken, maanden gingen voorbij!
Op zekere dag, na mijn bezoek aan Apeldoorn, mocht ik uit bed. Een half uur op de stoel, een soort ligstoel. Wat een ervaring! En zo ging dat verder. Toen kwam er een tijd dat ik naar buiten mocht, op die stoel in een draaibaar tentje, wat een ervaring was dit ook weer. Dichtbij de werkplaats van mijn vader, hij was timmerman, ik genoot van alles wat ik toen kon zien en meemaken.
Inmiddels meer dan een jaar verder – ik was flink wat dikker geworden – mocht ik steeds meer. Ik was beter!!! Ik bleef wel jarenlang onder controle. Wel tot mijn twintigste.
Hoe kwam ik aan mijn TBC? Mijn buurmeisje had het, ik ging elke zaterdagmorgen een uurtje bij haar op bezoek. Voor haar, maar ik zelf vond het ook fijn. Lekker kletsen, een spelletje, wat knutselen. Ik heb een fikse griep gehad in die tijd. Misschien was het door die combinatie.
Contact met mijn buurmeisje heb ik altijd gehouden. Het was een tijd die ik nooit vergeten zal!